با توجه به مطالعه جدیدی که در مجله چاقی منتشر شده‌است، ترکیبی از چاقی و توده عضلانی پایین که به عنوان چاقی سارکوپنیک شناخته می‌شود، ممکن است افراد مبتلا به دیابت نوع ۲ را بیشتر در معرض ابتلا به بیماری مزمن کلیوی قرار دهد.
افراد مبتلا به دیابت نوع ۱ و یا نوع ۲ به طور کلی به دلیل اثرات افزایش سطح گلوکز خون در طول زمان، در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به بیماری‌های مزمن کلیه قرار دارند. سطوح بالای گلوکز خون باعث آسیب به رگ‌های خونی کوچک در کلیه‌ها می‌شود که مسئول فیلتر کردن محصولات زائد از خون هستند و به تدریج منجر به بدتر شدن عملکرد کلیه می‌شوند. خوشبختانه، در حال حاضر داروهایی وجود دارند که نشان داده‌اند در کند کردن پیشرفت بیماری مزمن کلیه موثر هستند. برخی از این داروها همچنین ممکن است مزایای بیشتری در افراد مبتلا به بیماری مزمن کلیوی داشته باشند، مانند کاهش خطر ابتلا به ذات الریه و محافظت در برابر بیماری قلبی. تحقیقات نشان می‌دهند که افراد مبتلا به دیابت و بیماری مزمن کلیه ممکن است از درمان زود هنگام با داروهای متعدد برای کمک به حفظ عملکرد کلیه سود ببرند. همچنین نشان‌داده شده‌است که فاکتورهای سبک زندگی نیز در ایجاد بیماری مزمن کلیوی نقش دارند، از جمله مصرف غذاهای فوق فرآوری شده و به طور کلی چاقی.
در آخرین مطالعه، محققان ۳۱۲۳ بزرگسال مبتلا به دیابت نوع ۲ را با میانگین سنی حدود ۵۷ سال و همه آنها در ابتدا بدون بیماری مزمن کلیوی – به طور متوسط ۸٫۹ سال دنبال کردند و در طی آن موارد جدیدی از بیماری مزمن کلیوی ثبت شد. محققان توده عضلانی شرکت کنندگان را با استفاده از تکنیکی به نام آنالیز امپدانس الکتریکی زیستی تخمین زدند، و توده عضلانی کم همراه با چاقی شکمی (براساس دور کمر شرکت کنندگان) برای تعریف چاقی سارکوپنیک استفاده شد. همانطور که در مقاله ای در مورد مطالعه در Healio اشاره شد، بیماری مزمن کلیوی به عنوان نرخ تخمینی فیلتراسیون گلومرولی (eGFR، معیار عملکرد کلیه) زیر ۶۰ تعریف شد.
چاقی سارکوپنیک با افزایش خطر ابتلا به بیماری مزمن کلیوی مرتبط است
در طول دوره پی‌گیری، ۱۷ % از شرکت کنندگان دچار بیماری مزمن کلیه شدند. هنگامی که محققان خطر ابتلا به بیماری مزمن کلیه را تنها براساس توده عضلانی مورد بررسی قرار دادند، پس از تنظیم برای سایر عوامل خطر، هیچ ارتباطی دیده نشد. هنگامی که محققان خطر ابتلا به بیماری مزمن کلیوی را تنها بر اساس توده عضلانی بررسی کردند، پس از تنظیم سایر عوامل خطر، هیچ ارتباطی مشاهده نشد. تنها در صورت ترکیب با چاقی شکمی بود که توده عضلانی کم یک عامل خطر مستقل برای ابتلا به بیماری مزمن کلیوی بود که شرکت کنندگان مبتلا به چاقی سارکوپنیک پس از تطبیق با سایر عوامل، ۷۷ درصد بیشتر احتمال داشت که به بیماری مزمن کلیوی مبتلا شوند. استفاده از “شاخص توده بدنی” شرکت کنندگان (BMI، اندازه گیری وزن بدن که قد را در نظر می گیرد)، به جای چاقی شکمی به طور خاص، برای تعریف چاقی سارکوپنیک هنگامی که با توده عضلانی کم ترکیب می شود، منجر به پیوند ضعیف تری برای ابتلا به بیماری مزمن کلیوی می شود- شرکت کنندگانی که تحت این تعریف چاقی سارکوپنیک داشتند، ۳۹ درصد بیشتر احتمال داشت که به بیماری مزمن کلیوی مبتلا شوند.
محققان به این نتیجه رسیدند که توده عضلانی کم همراه با چاقی شکمی خطر ابتلا به بیماری مزمن کلیه را در افراد مبتلا به دیابت نوع ۲ افزایش می‌دهد. آنها نوشتند که برای بررسی اینکه چگونه تغییرات توده عضلانی و چربی شکمی در طول زمان با ایجاد و پیشرفت بیماری مزمن کلیوی مرتبط است، به مطالعات بیشتری نیاز است.
منبع: diabetes self management
