بر اساس مطالعهای که در مجله JAMA منتشر شده، داروی فشار خون وراپامیل، مسدودکننده کانال کلسیم، که برای درمان آنژین (درد قفسه سینه) و آریتمی (ریتم نامنظم قلب) نیز استفاده میشود، به حفظ عملکرد سلولهای بتا پانکراس در ابتدای ابتلا به دیابت نوع ۱ اولیه کمک میکند.
حفظ عملکرد سلول بتا ترشحکننده انسولین تا جایی که ممکن است موضوع اصلی تحقیقات دیابت نوع ۱ در سالهای اخیر بودهاست. سال گذشته، این تلاش های تحقیقاتی زمانی نتیجه داد که تزیلد (Teplizumab) اولین درمان تایید شده برای به تاخیر انداختن شروع دیابت نوع ۱ در افراد در معرض خطر این بیماری بود و یک دوره ۱۴ روزه از این دارو نشان داد که تشخیص نوع ۱ را به مدت متوسط ۹۲۳ روز به تاخیر می اندازد. همچنین نشانداده شدهاست که این دارو به حفظ ترشح انسولین در افرادی که قبلا دیابت نوع ۱ را تشخیص داده بودند، کمک میکند. در حالی که این داروی موفق در حال حاضر ابزار بسیار مهمی است، محققان همچنان به بررسی راه هایی می پردازند که تشخیص نوع ۱ را می توان حتی بیشتر به تأخیر انداخت، با این ایده که ترکیبی از داروها ممکن است در مقطعی به یک پروتکل استاندارد تبدیل شود. البته، یک هدف نهایی، توسعه یک درمان است که از ایجاد دیابت نوع ۱ در افراد در معرض خطر برای این بیماری جلوگیری کند.
در مطالعه اخیر، ۸۸ کودک و نوجوان ۷ تا ۱۷ ساله مبتلا به دیابت نوع ۱ که به تازگی تشخیص داده شده بود، به طور تصادفی به مدت ۵۲ هفته وراپامیل (۴۷ شرکت کننده) یا دارونما (داروی غیرفعال ۴۱ شرکت کننده) مصرف کردند. بخش اصلی این مطالعه در شش مرکز بهداشتی مختلف در سراسر ایالاتمتحده بین جولای ۲۰۲۰ تا اکتبر ۲۰۲۱ انجام شد و پیگیری تا سپتامبر ۲۰۲۲ ادامه یافت. نتیجه اصلی که محققان اندازه گیری کردند، سطح پپتیدی C بود که این ماده همراه با انسولین توسط لوزالمعده ترشح می شود، بنابراین می توان از آن برای اندازه گیری ترشح انسولین لوزالمعده در افرادی که انسولین خارجی نیز مصرف می کنند، استفاده کرد.
وراپامیل با طولانی کردن ترشح انسولین در پانکراس مرتبط است.
در مجموع، ۸۳ شرکتکننده این مطالعه را به پایان رساندند. در گروه وراپامیل، میانگین سطح پپتید C در زیر منحنی (اندازه گیری ترشح کلی C – پپتید)در آغاز مطالعه ۰.۶۶ پی پی آل در میلی لیتر و پس از ۵۲ هفته بدون هیچ تغییری ۰.۶۵ پی آل در میلی لیتر بود. در مقابل، متوسط سطح پپتید در زیر منحنی در گروه دارونما ۶۰ / ۰ پیکومول بر میلیلیتر در آغاز مطالعه و ۴۴ / ۰ پیکومول بر میلیلیتر پس از ۵۲ هفته بود، به این معنی که شرکت کنندگانی که وراپامیل را گرفتند، پس از ۵۲ هفته، ۳۰ % بالاتر از سطح پپتید C را تجربه کردند.
بعد از ۵۲ هفته، نسبت شرکت کنندگان با اوج سطح پپتید C ۰.۲ peptol / ml یا بیشتر ۹۵ % بود (۴۱ از ۴۳ شرکت کننده)، در حالی که در گروه دارونما فقط ۷۱ % بود (۲۷ از ۳۸ شرکت کننده). ترشح بیشتر انسولین در گروه وراپامیل به کنترل بهتر قند خون تبدیل شد. پس از ۵۲ هفته، میانگین سطح A۱C (اندازهگیری کنترل قند خون طولانیمدت)در گروه وراپامیل ۶.۶ % بود، در حالی که در گروه دارونما ۶.۹ % بود. تعداد عوارض جانبی گزارششده که هیچ کدام از آنها جدی نبودند، در گروههای وراپامیل و دارونما مشابه بود.
محققان نتیجه گرفتند که مصرف وراپامیل ممکن است به افزایش ترشح انسولین در کودکان و نوجوانان مبتلا به دیابت نوع ۱ که به تازگی تشخیصداده شدهاند، کمک کند. آنها نوشته بودند که مطالعات بیشتری مورد نیاز است تا مشخص شود که این مزیت تا چه مدت در افرادی که دارو مصرف میکنند طول میکشد و طول درمان بهینه تعیین شود.
منبع: diabetes self management